Urzędnicza głupota

Urzędnicza głupota

            Tak należy nazwać pewną sprawę, którą poniżej pragnę opisać a która przez wiele tygodni nurtuje mój umysł. Otóż jak wiadomo w  dniu 30 czerwca 2015 minął termin ważności kart parkingowych dla osób niepełnosprawnych. Ma nastąpić weryfikacja kart i wydane zostaną nowe karty. Inicjatywa z mojego punktu widzenia całkowicie słuszna, albowiem namnożyło się tych kart niezliczona ilość. Karty te przez wiele lat używane przez potomków zmarłych dawno niepełnosprawnych i innych niepewnych źródeł powodują tłok na wyznaczonych miejscach do parkowania dla niepełnosprawnych do tego stopnia, że faktycznie niepełnosprawni nie mogą z nich korzystać. Sprawa wydaje się całkowicie prosta i tak mi się wydawało, że pójdę do odpowiedniego urzędu, gdzie urzędnik stwierdzi na podstawi dokumentów zasadność dokumentów, a więc dowodu osobistego, stopnia orzeczenia niepełnosprawności wydanego przez komisję lekarską, popatrzy się na moją osobę, zobaczy nowe dokumenty lekarskie stwierdzające zwiększenie się niepełnosprawności, a następnie wyda mi nową kartę i będzie po kłopocie.

            Niestety, to co wydawało mi się logiczne, nie było już dla urzędniczki w Powiatowym Zespole do Orzekania Niepełnosprawności we Wrocławiu. Poprzeglądała moje dokumenty, pokiwała głową i dała 2 druki jeden dla mnie do wypełnienia, a drugi na wizytę do lekarza pierwszego kontaktu w celu wypełnienia i podpisania. Urzędniczka nie była w stanie wyjaśnić dlaczego nie może sprawy załatwić od ręki mimo tak zdecydowanej niesprawności. W domu wypełniłem rubryki dość skomplikowanego druku podpierając się dowodami ze szpitali i dowodem niesprawności wydanego przez komisję lekarską 18 lat temu i stwierdzające, że moja niesprawność pierwszej kategorii niesprawności narządu ruchu jest trwała, nie mogę podejmować żadnej pracy i wymagam opieki osób trzecich, co uzasadnia do zaliczenia do I grupy inwalidztwa. Następnie wziąłem oba druki i podpierając się kulą pokuśtykałem po zarejestrowaniu do lekarza rodzinnego, gdzie zastałem długą kolejkę. Lekarka podeszła do sprawy bardzo solidnie. Przejrzała moją grubą teczkę dokumentów zebranych z różnych szpitali w przeciągu 88 roku mojego życia i stwierdzające, że mój stan zdrowia znacznie się pogorszył od pierwotnego orzeczenia komisji wydanego 18 lat temu. Straciła na to ponad pół godziny, a kolejka czekających chorych na wizytę rosła. Wziąłem wypełniony przez lekarkę druk, oraz swój wypełniony druk i żona zawiozła mnie do Powiatowego Zespołu do Orzekania Niepełnosprawności we Wrocławiu. Czekałem w kolejce ponad godzinę, byłem jednak ucieszony, że dostanę na podstawie tak zdecydowanych dowodów upragnioną kartę parkingową. Niestety, kiedy już stanąłem przed obliczem urzędniczki, ta nie przeglądając dokumentów wypełniła skrawek papieru stwierdzający że dokumenty moje przyjęła i zostanę wezwany na komisję lekarską. Byłem zaskoczony i niesamowicie zdumiony. Po co czekałem ponad godzinę? Po co następna komisja lekarska w tak zdecydowanych dowodach? Nawiedzają mnie refleksje o co chodzi, że tak prostej wydawałoby się sprawy nie można załatwić od ręki? Czy tak nie ufa się orzeczeniu lekarza pierwszego kontaktu, że potrzebna jeszcze komisja? Czy urzędnik załatwiający sprawę jest tak głupi, że potrzebna jest komisja lekarska, aby zrozumieć co napisano w przedstawionych dokumentach? Czy wynika to z kompletnego przejawu zaufania do dokumentów i lekarza? Zostałem już bez karty parkingowej, bo straciła wczoraj ważność.

            Zastanawiam się co będzie dalej. Idąc tym wątkiem myślę co stanie się, gdy dostanę  się przed oblicze komisji lekarskiej, bo ta będzie miała dwie możliwości, albo wydać mi orzeczenie o niepełnosprawności, albo nie wydać. Jest jeszcze trzecia możliwość, że komisja sprawi cud i mnie uzdrowi, w co choć jestem osobą wierzącą, to jednak nie wierzę. Najprawdopodobniej  komisja lekarska wyda mi orzeczenie o niepełnosprawności, bo sprawa jest ewidentna jednak nie rozumiem po co ten cały cyrk. Komisja lekarska jak sama nazwa wskazuje to co najmniej 2 lekarzy, którym może zająć ponad 2 godziny jeśli by chcieli zbadać mnie, przeczytać i zapoznać się dokładnie z wszystkimi moimi lekarskimi dokumentami.

            Zastanówmy się jakie są koszta takiego przedsięwzięcia. Policzmy sumaryczny czas lekarzy i urzędników zajmujących się każdą sprawą, którym trzeba zapłacić z naszych podatniczych pieniędzy. Pomnóżmy to przez ilość komisji w całej Polsce. Policzmy ile wydłużą się kolejki do lekarzy ze względu na zajęcie się urzędniczymi sprawami w komisjach wydających nowe orzeczenia niesprawności. Koszty społeczne i finansowe są tak ogromne, że aż trudno je policzyć.

            Jest jeszcze taka możliwość, że komisja wyda mi orzeczenie, że jestem osobą sprawną fizycznie. Wprawdzie w to nie wierzę, jednak jest taka możliwość. Wówczas będę się odwoływał, ale będzie się musiała komisja ponownie zebrać i koszty będą rosły. Pójdę nawet do sądów wyższych instancji i sprawę wygram z pozytywnym skutkiem dla siebie, bo sprawa jest ewidentna.

            Warto zastanowić się ile kosztować może taka jedna wydawałoby się drobna sprawa, którą może bez kosztów załatwić jeden logicznie myślący urzędnik. Wyraźnie widać, że chodzi o głupi przepis urzędniczy lub niezrozumienie przepisu, co skutkuje że urzędnik nie załatwia sprawy od ręki tylko przekazuje dalej. Zastanawiam się jakiego szczebla sięga ta urzędnicza głupota przynosząca wszystkim ogromne społeczne i finansowe straty. Ciekaw też jestem czy ta głupota ogarnęła cały nasz Kraj, czy dotyczy tylko Wrocławia? Jakie konsekwencje czekają mnie ze strony służb porządkowych jeśli wystawię za szybę samochodu starą kartę parkingową? Może uda się komuś mnie oświecić.

            Kiedy zakończyłem powyższe pisanie i miałem wstawić  temat na bloga otrzymałem przesyłkę listową datowaną 23 czerwca, wysłaną 24 czerwca, a otrzymałem ją 1 lipca. Przesyłka zawierała 2 pisma, z których jedno zawiadamia mnie że 2 lipca tj. jutro mam zgłosić o 8-mej rano do PZdsON przy ulicy Strzegomskiej we Wrocławiu, by lekarz specjalista ocenił mój stan zdrowia na podstawie przyniesionego najnowszego oryginału wydanego przez kardiologa, oraz jego kserokopię, a także inne dokumenty. Drugie pismo zawiadamia mnie, że mam się stawić ponownie w siedzibie PZdsON dnia 8 lipca, gdzie na posiedzeniu składu orzekającego rozpatrzony zostanie mój wniosek.

            Po przeczytaniu obu pism opadły mi z wrażenia ręce, albowiem urzędnicza głupota przekroczyła moją wyobraźnię. A więc będzie jeszcze jeden lekarz, któremu muszę dostarczyć dokumenty. Lekarz będzie badał mnie i sprawdzał przyniesione dokumenty ze stanem mojego zdrowia, następnie skieruje mnie na posiedzenie składu orzekającego, które rozpatrzy mój wniosek.

            Zastanawiam się czy na tym zakończy się ta urzędnicza głupota, czy będzie dalej trwać? Do pytań poprzednich dodaję następne. Czy nie można wydać zarządzenia, aby w takich wypadkach jak mój sprawę załatwił jeden urzędnik podobnie jak w przedstawionym przez premier Ewę Kopacz wypadku wydania recepty na lek przez pielęgniarkę? Na ile jeszcze wydłużą się kolejki kiedy lekarze zamiast leczyć pacjentów będą rozpatrywać urzędnicze głupoty? Czy w efekcie takich nielogicznych działań i rozrzucaniu pieniędzy podatników nie pójdziemy śladem Grecji?

            Wkroczyłem już w 88 rok życia, ale takich urzędniczych decyzji u schyłku życia się nie spodziewałem. Być może dożyję do 8 lipca by stawić się przed oblicze składu orzekającego, a może i nie. I po co to wszystko? Któż to wie?      

Teofil Lenartowicz

Wrocław, dnia 1  lipca 2015