Początek nowej ery

Początek nowej ery

Rok 2020 przyniósł nową nieznaną w dziejach świata erę. Nigdy dotąd nie było, aby w każdym zakątku i jednocześnie zapanowała epidemia. Ludzkość obudziła się w nieznanej dotąd rzeczywistości, nie wiedząc jak sobie z nią poradzić. Bywały na świecie wojny, kataklizmy i choroby z którymi człowiek sobie radził, ale nigdy nie miał do czynienia z niewidzialnym nieznanym wrogiem przeciwko któremu nie ma broni. 

Po tylu wiekach bytu ludzkości na ziemskim padole, dzisiaj ludzkość uświadamia sobie, że jest bezbronna. Człowiek przeciwko człowiekowi potrafi tworzyć potężne armie pochłaniające większość zasobów finansowych, a nie potrafi się obronić przed niewidoczną cząsteczką obojętnie jak nazwaną. Nawet świadomość ludzkości, że sama nieodpowiedzialnym postępowaniem niszczy własny byt, nie dała jej takiego doświadczenia jakiego doznała obecnie. To jest szok, którego ludzkość doznała w jednej chwili na całym świecie.

Pozostaje pytanie. Czy ludzkość mogła spodziewać się obecnej sytuacji? Oczywiście że mogła i była temu świadoma. Przecież w chwili kiedy świat zrobił się malutki i w ciągu doby można znaleźć się w każdym jego zakątku, nie trzeba mędrca aby to przewidzieć. Dla wygodnictwa odsuwano tą świadomość w przyszłość. Przecież symptomy zagrażające ludzkości istnieją nie od dzisiaj. Człowiek ma świadomość, że niszcząc naturę niszczy samego siebie, a jednak to robi. Stosujemy półśrodki ograniczając kontakty i stosując higienę, co być może odsunie niebezpieczeństwo na jakiś czas, ale nie na długo. Nawet jeśli znajdziemy i zastosujemy szczepionkę, to koronawirus nie zniknie. A nawet jeśli zniknie, to znajdzie się następny o innej nazwie.

Istnieje jeden sposób do skutecznego ratowania ludzkości. Jest to przekazanie funduszy wydawanych na armie świata, na cel ochrony środowiska i zdrowie ludzkości. Wydawane pieniądze na zbrojenia armii, to są kolosalne fundusze które właściwie wykorzystane uratują ludzkość, jego zdrowie i podniosą byt ludzi żyjących w nędzy. Brak wojen, w których ludzkość niszczy się sama, to dodatkowa korzyść.

Warto zapytać. Czy jest to możliwe? Oczywiście że jest, bo leży to w gestii człowieka, ale czy człowiek z tego skorzysta?

Jest to pytanie dla możnych dowódców tego świata, bo tylko od nich zależy co przewyższy w mentalności ich myślenia. Czy zrezygnują z mocarstwowych ambicji, porozumieją się do rezygnacji z finansowo żernych armii i zachęcą do tego pozostałe kraje?

 Odpowiedź taka prosta i łatwiejsza od znalezienia broni przeciwko maleńkiemu koronawirusowi, ale jakże trudna, wręcz niemożliwa do zastosowania. To mamona pieniądza opanowała wielkich tego świata, którzy w pogoni za ilością zer w swoich kontach zniszczą cywilizację tego świata.

Póki co pozostaje nam wspominać, jak bywało w minionej erze przed 2020 rokiem. Wówczas spotykał się człowiek z człowiekiem, podawał mu rękę na znak przyjaźni, ściskał go, często całował. 

Jak przyjemnie było oglądać pary trzymające się za ręce i całujących się młodych ludzi. 

Wspominać swą obecność z widokiem dziesiątków tysięcy widzów na stadionach sportowych i masowych imprezach.

Pracę bez obaw o zdrowie i idących ludzi nie utrzymujących odległości jednego metra od siebie.

Uczestniczenia w spotkaniach w klubach, wśród znajomych i rodziny. 

Jednym słowem zatęsknić za minioną erą.

Dla wspominania minionej ery przedstawiam zdjęcia, gdzie siedząc blisko siebie trzymamy się niemal za ręce, nie obawiając się bliskiego kontaktu. Oby jak najszybciej udawało się robić podobne zdjęcia.

Istnieją też pytania do przyszłości. Czy jesteśmy na początku ery, w której pod jej koniec człowiek chodził będzie w masce tlenowej i kombinezonie ochronnym? Stwórca dał człowiekowi wybór. Uratować planetę z przepiękną przyrodą, którą dał człowiekowi w posiadanie, czy ją zniszczyć razem z sobą. Dał człowiekowi wystarczający rozum, aby to rozumiał i dokonał właściwego wyboru.

Paradoksem jest, że człowiek czyniąc zło niszczy samego siebie, a w modlitwie woła do Stwórcy. Ratuj nas Panie!

Chyba pora na mnie, aby odlecieć z tej planety i usadowić się gdzie indziej.

Teofil Lenartowicz

Wrocław, dnia 22 marca 2020