Świąteczne życzenia
Radosnych, a przede wszystkim zdrowych i pogodnych Świąt Bożego Narodzenia, oraz szczęśliwego Nowego Roku 2023 życzę z Rodziną Lenartowiczów wszystkim czytelnikom i sympatykom mojego bloga.
Jednocześnie życzę wraz z żoną Lidią zdrowia oraz pomyślności wszystkim, na wszelkie czasy.
Promocja Książki dr Macieja Laska pt. Kłamstwo Smoleńskie
W Orlim
Gnieździe obiekcie Adama Biska przy ulicy Przybyły we Wrocławiu odbyła się 7
grudnia ciekawa prelekcja Macieja Laska, na temat jego książki pt. Kłamstwo
Smoleńskie. Na spotkanie przybyło wiele osób przeważnie ze środowisk lotniczych
i nie tylko Wrocławia.
Autor tekstu z żoną Lidią na spotkaniu (fot A. Szymczak)
Mariusz Ławruszczuk i Radomski Piotr 
Z Maciej Lasek
Było to spotkanie z wieloma moimi znajomymi, gdyż jak wiadomo Orle Gniazdo jest siedzibą klubu lotników Loteczka. Adam Bisek jest naszym sponsorem dzięki któremu Loteczka ma lokum i finansową pomoc.
Przed spotkaniem można było zakupić książkę, ale ta była błyskawicznie wykupiona i już się na nią nie załapałem. Widziałem jak niektórzy siedząc, mieli na kolanach po trzy i cztery książki.
Dr Maciej Lasek podpisuje dedykacje na książkach 
Jak wyżej 
Jak wyżej 
Edward Sobczak z żoną i Kucharski Henryk
Dr Maciej Lasek jest przewodniczącym Komisji Badania Wypadków Lotniczych. Brał udział w badaniach katastrofy smoleńskiej, więc zna zagadnienie od podstaw.
Nie odniósł się w wypowiedzi do kłamstwa smoleńskiego, stwierdził jedynie, że rejestratory lotu nie zanotowały żadnego wybuchu podczas katastrofy. Natomiast szeroko omówił stan zaniedbań jakie istniały w 36-tym Pułku Lotniczym wożącym VIP-óy i dalej zaniedbania istnieją w wojskach lotniczych. Dotyczy to ćwiczeń ma symulatorze lotu, uprawnień do lotu na odpowiednim typie samolotu i innych zaniedbań mających miejsce w smoleńskiej katastrofie. Większym od owej katastrofy stał się zamach na społeczeństwie które zostało podzielone kłamstwem smoleńskim.
Teofil Lenartowicz zadaje pytanie Maciejowi Lasek
W pytaniach odpowiedział czy widzi potrzebę budowy Centralnego Portu Komunikacyjnego, który rząd planuje? Dość szeroko odniósł się do pytania twierdząc że wywłaszczeni powinni dostać godziwą równowartość za wydziedziczenie, a rząd powinien wydawać pieniądze na inwestycje najwięcej potrzebne. Za pieniądze niezbyt potrzebnego CPK moglibyśmy mieć cztery elektronie jądrowe, co w obecnym kryzysie energetycznym jest ważniejszą inwestycją.
Zapytałem pana Macieja, czy uważa że coś się zmieniło w naszym społeczeństwie od czasów, kiedy przed laty na jednym ze spotkań w Klubie Pilotów Doświadczalnych zadałem mu pytanie odnośnie smoleńskiego kłamstwa. Przypomniałem mu co wówczas powiedział, a mianowicie.
Kiedy moja mama w Słupsku poszła do kościoła to na znak pokoju nie podano jej ręki.
Odpowiedź brzmiała; faktycznie tak było i że podział w społeczeństwie stał się największym przestępstwem dokonanym na naszym narodzie.
Ciekawie i w wyważony sposób odpowiadał na pytania, a na zakończenie podpisywał dedykacje na kupionych książkach. Ponieważ nie załapałem się na kupno książki pan Lasek obiecał mi ją osobiście przysłać.
Pragnę wyrazić głęboką wdzięczność i podziękowanie, nie tylko panu Maciejowi Lasek, ale także Adamowi Biskowi za zorganizowanie tego pożytecznego spotkania. Mam nadzieję, że jestem wyrazicielem większości wyrażającej ową opinię.
Teofil Lenartowicz
Wrocław, dnia 17 grudnia 2022 roku
Zjazd Klubu Pilotów Doświadczalnych w Kamionce – Cyziówka
Część druga
Nawiązując do pierwszej części Zjazdu KPD, zakończył się on na spotkaniu organizacyjnym 13 października 2022, o którym napisałem i umieściłem zdjęcia w poprzednim poście. Obecnie przedstawię to co działo się w następnym dniu 14 października.
Otóż zaraz po śniadaniu, podstawionym autobusem pojechaliśmy przez Puszczę Sandomierską do Polskich Zakładów Lotniczych Mielec (PZL Mielec) Napisałem że jechaliśmy przez Puszczę Sandomierską, ale tak naprawdę, są to tylko szczątki owej Puszczy. Jednak fakt, że drzewa nie były tam sadzone ręką człowieka, świadczyły o naturze, która to piękne dzieło stworzyła. Cała jazda do samego Mielca była pięknym przeżyciem spotkania z przyrodą. Tylko gdzie nie gdzie stojące na poboczu samochody i grzybiarze świadczyły, że rządzi tu człowiek.
Warto dodać, że owe tereny miały duże znaczenie strategiczne. Tutaj przed II Wojną Światową, biorąc od Dębicy do Pustkowa ulokowano przemysł chemiczny, dalej na północ powstały PZL Mielec, a jeszcze dalej w kierunku północnym Huta Stalowa Wola z produkcją czołgów. Wszystko to było w centrum Polski daleko od naszych wrogów, Związku Radzieckiego i hitlerowskich Niemiec. Wiadomo bowiem że wschodnia granica Polski była usytuowana wówczas daleko na wschód. Odległe usytuowanie przemysłu obronnego od wrogów zabezpieczało przed jego zniszczeniem.
W czasie II Wojny Światowej Niemcy w Pustkowie zbudowali obóz koncentracyjny, w Bliźnie wykonywano próby rakietowe V-1 i V-2, istniały poligony SS i Wermachtu, w Mielcu lotnisko i remonty samolotów. Tutaj odbywały się partyzanckie działania AK i z tymi terenami związane były lata mojego młodego życia.
 |
| Model w skali 1:1 samolotu PZL 37G Łoś produkowany w PZL Mielec przed II Wojną Światową, stojący na terenie PZL Mielec |
 |
| Generał Jerzy Dębski z żoną i Teofil Lenartowicz na tle samolotu PZL 37 Łoś |
 |
| Z prawej pilot doświadczalny Wiesław Mercik z PZL Świdnik na tle samolotu Łoś |
 |
| Teofil Lenartowicz na tle samolotu Łoś |
Następnie pojechaliśmy na lotnisko, gdzie zwiedziliśmy stojące w hangarach i na stojankach samoloty. Przywitał nas dyrektor prób w locie pan Artur Wojtas. Na przemian z pilotem Czesławem Żywockim odpowiadali na zadawane pytania i wyjaśniali zagadnienia.
Pragnę nadmienić, że tu spędziłem w pracy najdłuższą część swojego życia. Obecnie po raz pierwszy zobaczyłem stojący między hangarami 1 i 2 nowy duży hangar. Dawne miejsca nie zmieniły się, lecz nabrały świeżego wyglądu. W powietrzu widoczne były w próbach Śmigłowce Black Hawk i samoloty Bryza. Warto dodać, że obecnym właścicielem PZL Mielec jest amerykański koncern Lockheed Martin. Wykupił on udziały kilka lat temu od swego także amerykańskiego poprzednika Sikorsky. Warto też nadmienić, że PZL Mielec jest w rodzinie zakładów lotniczych, jedynym zakładem gdzie produkuje się zarówno śmigłowce jak i samoloty.
Istniał zakaz robienia zdjęć, więc z hali 3 gdzie odbywał się montaż, nie mam zdjęć. Dotyczy to także lotniska, gdzie odbywały się próby. To co widziałem nie przypominało już czasów z ponad pół wieku temu, kiedy tam pracowałem. Dawniej miesięcznie produkowaliśmy około 40 samolotów, stojanki w trawie i przed hangarami były zapełnione samolotami, a ryk pracujących silników tak mocny, że z trudem można się było porozumieć.
 |
| Fragment mieleckiego lotniska |
 |
| Śmigłowiec Black Hawk podczas prób w locie |
 |
| Jak wyżej |
 |
| Jak wyżej |
 |
| Podczas posiłku na terenie Aeroklubu Braci Działowskich w Mielcu |
 |
| Od lewej moja żona Lidia Lenartowicz |
 |
| Podczas posiłku |
 |
| Od prawej Zygmunt Osak z żoną Jadwigą, prezes KPD Zygmunt Mazan i gen. Jerzy Dębski |
 |
| Od prawej Marcin Szaliłow i Czesław Żywocki |
 |
| Odpoczywa na ławeczce Jan Gaweł |
 |
| Jak wyżej |
Gdzieś po 14-tej pozbieraliśmy się i udaliśmy w kierunku Blizny. Nie pojechaliśmy jednak przez lasy szczątków puszczy, lecz szosą w kierunku Dębicy i zatrzymaliśmy w stacji benzynowej przy rondzie Pikułówka. Było to miejsce, gdzie spędziłem młode lata mając 10 lat w 1938 roku. Następnie okupację niemiecką i dalsze lata. Skorzystałem z okazji i wziąłem od kierowcy mikrofon, wskazując ręką na widoczne w dali miasteczko Przecław. Opowiedziałem jak stamtąd mając 14 lat zmuszony byłem przez Niemców chodzić pieszo zimą w drewniakach do Woli Ocieckiej tłuc granitowy kamień na szosie do Blizny. Kiedy autobus ruszył pokazałem drogę 9 km jaką z innymi pokonywałem codziennie łącznie 18 km i po stłuczeniu na drobno 1m3 granitowych skał.
Pokazałem ręką Nadleśnictwo Tuszyma, gdzie śp. nadleśniczy Jurasz tworzył muzeum wydobytych szczątków rakiet V-1 i V-2. W drodze do Blizny opowiadałem, co działo się w tamtych ciężkich czasach, kiedy tereny na wschód od linii kolejowej Dębica Mielec były w większości wysiedlone, a do przypadkowych ludzi strzelano bez ostrzeżenia. Budowano tam w lasach olbrzymie fortyfikacje siłami więźniów obozu koncentracyjnego, jeńców sowieckich i przymusowo zatrudnianych okolicznych fachowców, a jednym z nich był mój szwagier i ja budujący szosę do Blizny. Fortyfikacjami było kilkanaście ringów, a wyrzutnie rakiet były w centrum poligonu SS. Istniał także poligon Wermachtu.
W czasie wypierania Niemców Armia Czerwona nacierała by jak najszybciej zdobyć teren Blizny. Natomiast wywiad Armii Krajowej poprzez terenowe oddziały zdobywał niemieckie tajemnice broni V-1, V-2 i przekazywał je do Wielkiej Brytanii.
 |
| Teofil Lenartowicz idący w kierunku makiety rakiety V-2 |
 |
| Uczestnicy zwiedzania na tle makiety V-2 |
 |
| Jak wyżej |
 |
| Jak wyżej |
Tak dojechaliśmy do Parku Historycznego Blizna, gdzie powitała nas pani Renata Rusin będąca przewodniczką PHB. Znam ją bo jest synową Aleksandra Rusina ps. Olek. Ten słynny dowódca oddziału partyzanckiego AK odbił z innymi Niemcom Bliznę, nie pozwalając niemieckim saperom wysadzić tajemnic w powietrze. Utrzymali Bliznę do nadejścia Sowietów, a następnie Rusin ps. Olek przekazał cenne informacje międzynarodowej komisji sowiecko amerykańsko brytyjsko francuskiej. Za czyn ten dostał dziękczynny list od premiera Wielkiej Brytanii Winstona Churchilla. Istniał gotowy wniosek mianowania płk Aleksandra Rusina stopniem generalskim jednak przedwczesna śmierć uniemożliwiła nominację. Był Żołnierzem Wyklętym przez obydwa systemy totalitarne. walczył tak z faszystowskimi Niemcami jak i sowietami do 1956 roku przez 16 lat. Następnie znienawidzony i poniżany przez PRL-ki system. Zmarł poniżany nawet po transformacji ustrojowej.
 |
| Od lewej pani Renata Rusin, Zygmunt Osak i Teofil Lenartowicz |
 |
| Jak wyżej |
 |
| Podczas zwiedzania |
 |
| Jak wyżej |
 |
| Jak wyżej |
 |
| Jak wyżej |
 |
| Od prawej Zygmunt Osak w środku Lidia Lenartowicz |
 |
| Zasłuchani w opowieści przewodniczki Renaty Rusin stojącej od lewej |
 |
| Jak wyżej |
Przewodniczka Renata oprowadziła nas po PHB, opowiedziała jego historię i pokazała eksponaty. Pragnę jednak dodać, że szczątki wyrzutni rakiet znajdują się poza miejscem PHB, w innych miejscach lasów oddalonych po kilkaset metrów od owego miejsca. Znam owe miejsca, bo zwiedzałem je z płk Rusinem wiele lat po wojnie i słuchałem jego opowieści.
Z Blizną i partyzanckim ruchem łączy się wiele moich historycznych wspomnień. Są to przeważnie tragiczne i smutne wydarzenia częściowo opisane w mojej książce pt Żyłem jak umiałem.
Zakończyliśmy zwiedzanie dziękując kierowcy za trud jazdy po wąziutkich leśnych drogach. Mieliśmy 2 godziny na przygotowanie się do uroczystej kolacji kończącej Zjazd KPD.
Jak długo pamiętam, tak wszystkie zjazdy KPD kończyły się uroczystą kolacją z podaniem ważniejszych decyzji co do przyszłych działań. Nie było w tym dniu szwedzkiego stołu, lecz podawały kelnerki. Zarówno prezes Zygmunt Mazan, jak i odpowiedzialny za finanse Andrzej Pussak przedstawili wytyczne rzucając pytanie o propozycję, gdzie ma się odbyć zjazd KPD w przyszłym roku. Padały różne lokalizacje, a ja podałem Wrocław.
Były wypowiedzi, odznaczano wyróżniających się, a mnie przyjęto w poczet członków wspierających KPD. Pragnę podkreślić, że swą obecnością zaszczycił nas dyrektor PZL Mielec Artur Wojtas.
W trakcie kolacji odbyło się wiele rozmów trwających do późnych godzin wieczornych, a do najciekawszych zaliczam wypowiedź z sali generała Jerzego Dębskiego, który w ciepłych, trafiających do serca słowach, nawiązał do pozytywnych działań KPD.
Udałem się z żoną na spoczynek, z naładowanymi życiowymi do dalszych działań akumulatorami. Obcowanie z ludźmi, chociaż obcymi, lecz bliskimi w lotniczym poświęceniu, daje ogromną satysfakcję i sens dalszego życia.
Rano po śniadaniu w trzecim dniu Zjazdu odbyła się msza święta w pobliskim kościele. Pożegnaliśmy się ze znajomymi i około 11-tej wyjechaliśmy.
Teofil Lenartowicz
Wrocław, dnia 5 listopada 2022